اومدم به اشتباهم اعتراف کنم. یاد نگرفتن و نخوندن و ندونستن توی هر روز زندگی که میخواد باشه, سخت اشتباهه. ندونستن آدمو مثل مرداب راکد و فاسد میکنه. باید هررر روز یاد بگیریم و دیروزمون با امروزمون متفاوت باشه. خصوصا اینکه انسان فراموشکاره و تذکر و یادآوری براش لازمتره از هواست...

مشکل هدر دادن وقت و استفاده نکردن از عمریست که خدا داده و برای هر ثانیه اش ازمون سوال میشه... روزی که وقتمون تموم میشه حسرت ثانیه ثانیه هایی رو میخوریم که در راه خدا ازشون استفاده نکردیم...

در جایی خوندم که امام رضا علیه السلام با این مضمون فرمودن در جلسات ما شرکت کنید و روایات ما را نقل کنید که باعث زنده شدن دلهایتان میشود.

قبل از اینکه دلم بمیرد وای فای گوشی رو روشن کردم و یکی از جلسات تدبر در قرآن رو دانلود کردم و گوش دادم و جان گرفتم.

اینستاگرام رو هم با همه ی جذابیتهای دروغینش حذف کردم. حس میکردم جو و محیطش آدم را از خدا دور میکند. برای مبارزه در راه خدا درونش قدم گذاشتم ولی ترسیدم گرفتارم کند..

باز هم وقت زیادی رو در اینترنت کششششتم...

مشکل من جای دیگه است... ریشه ای تره... شاید این پست بهونه ای بشه که سری به گذشته و حال بزنم و مشکلم رو ریشه یابی کنم...